خط کش خدا و متر بنیاد شهید

گفت: اگر کارت بنیاد شهید دارید بفرمایید داخل در غیر این صورت معذورم.

گفتم: خیابان که خلوت است. ما فقط می خواهیم یک فاتحه بخوانیم و برگردیم.

او دوباره حرف خودش را تکرار کرد. ما هم به ناچار ماشین را در فاصله دورتری تا مزار پارک کردیم و با پای پیاده راه افتادیم.

بچه ها دست مادربزرگ و پدر بزرگ را گرفتند و راه افتادیم.از کنار مقبره شهدای حادثه هفتم تیر گذشتیم. کمی آن طرف تر مزار دکتر مصطفی چمران، همگی روی زمین نشستیم تا مادربزرگ بچه ها برای برادر شهیدش در روزهای پایانی سال فاتحه ای بخواند و بعد هم بچه ها با ظرف آبی که در دست داشتند، سنگ را شستشو دادند. تمام این رفت و برگشت 10 دقیقه هم طول نکشید.

پسر بزرگم پرسید: چرا بعضی ها با ماشین می آن اما ما نمی تونیم بیاییم؟

گفتم: مگر ندیدی اون سربازه کارت بنیاد شهید می خواست؟

دوباره گفت: مگه عمو حسن که شهید شده به شما کارت ندادن؟

گفتم: ما هیچ وقت از بنیاد شهید چیزی نگرفتیم و چیزی هم از اونها نمی خواهیم. فکر نمی کنم مامانی و بقیه فامیل های مامانت هم به خاطر دایی حسین کارت داشته باشن.

دوباره پرسید: حالا اگر کسی کارت نداشته باشه ولی پا درد داشته باشه و نتونه پیاده بره باید چکار کنه؟

گفتم: جواب این سوال را باید از مسئولان بنیاد شهید بپرسی که ملاک و معیارشان فقط یک کارت است و بس. اونها فکر می کنن که شهیدان بی کس و کارند. اگر هم کسی کارت داشته باشه فقط فرزند شهید یا نهایتا» پدر و مادرش هستند. بقیه فامیل ها، بستگان و حتی دوستان شهید اصلا» از نطر بنیاد چیزی حساب نمی شوند.

مادر همسرم هم که با ما بود گفت: خیابان به این خلوتی آن چه اشکالی داشت اگر اجازه می داد ما هم با ماشین بیاییم و برگردیم. حالا اگر شلوغ بود شاید یک حرفی اما حالا که …

گفتم: خیلی خوشحالم که اینها در پیشگاه خداوند هیچکاره هستند و نظراتشان در نظر پروردگار متعال هیچ حساب نمی شود. خدا را شکر که کلید بهشت و جهنم در اختیار اینها نیست. باید سپاسگزار خدا باشیم که متر و خطکش ارزیابی اعمال و رفتار آدمها تنها دست خودش هست و بس. متر و خطکش خدا با ملاک و معیار بنیاد شهید تفاوت دارد. اگر یک معلم فداکاری کرد و جان شاگردانش را نجات داد و کشته شد فقط یک مرگ معمولی به حساب می آید اما اگر پرسنل فلان نهاد در ماموریت جان باخت شهید است.